فرهنگ های تعمیراتی به مرور زمان و متناسب با نیاز صنعت همواره در حال تکامل می باشد.

فرهنگ های اولیه(Breakdown maintenance) یا (Run to failure maintenance) به دلیل ضعف های زیادی که داشته است به سرعت تکامل یافته و بعد از شناخت رابطه منطقی بین خرابی و زمان کارکرد ماشین، نسل دوم روشهای تعمیراتی تحت عنوان تعمیرات پیشگیرانه (Preventive Maintenance) که اختصاراً PM نامیده می شود، جایگزین فرهنگ ابتدایی گردید و مورد توجه صاحبان صنایع قرار گرفت.  در بسیاری از موارد ، بیرینگ های درآورده شده  بر اساس تقویم تنظیم شده برای تعمیرات، سالم یا قابل استفاده تشخیص داده شده و عمدتاً بر اثر جبر حاکم بر این روش ، به کنار گذاشته شده و بیرینگ های جدید جایگزین آنها می شدند.  نصب بیرینگ  برای راه اندازی مجدد و بدون هر گونه اقدام اصلاحی گاهی اوقات می توانست خرابی جدیدی را در اثر عدم مونتاژ صحیح به دنبال داشته  باشد.

 و یا برعکس، بسیاری از بیرینگ ها به علت برنامه ریزی و زمان سنجی نامناسب و یا بهره برداری و سرویس دهی نامطلوب از تجهیزات، زودتر از موعد مقرر دچار خرابی و توقف می شدند و این یعنی همان توقف غیر قابل انتظار و خرابی غیر مترقبه. این نگرش منجر به ورود نسل سوم روشهای نگهداری و تعمیرات تحت عنوان نگهداری و تعمیرات پیشگویانه (Predictive Maintenance)  یا (Condition based – Maintenance) یا به اختصار CBM گردید.

در این روش، تجهیزات و ابزارآلات جهت اندازه گیری بعضی از پارامترها همانند دما، میزان لرزش و .. نقش بسیار پررنگی داشته و بدین جهت این مرحله از چرخه عمر بیرینگ بسیار پر اهمیت می باشد.